Një ekip i shkencëtarëve gjermanë ka prezentuar një punim, që sipas mendimit të tyre, u përgjigjet pyetjeve që janë shtruar së fundmi se pse disa njerëz pas vaksinimit kanë mpiksje të gjakut.

Mpiksjet e gjakut janë një efekt anësor shumë i rrallë i vaksinimit me vaksina vektoriale kundër SARS-CoV-2, por ato shkaktojnë hezitim drejt vaksinimit në grupmoshën më të re, e cila nga njëra anë rrezikon më shumë nga mpiksja si efekt anësor, transmeton portal arbresh.info

Mbretëria e Bashkuar u ka ofruar të gjithëve nën moshën 40 vjeç që të zgjedhin me çfarë do të vaksinohen, nëse një zgjedhje e tillë është e mundur. Në atë vend, 309 raste të mpiksjes së gjakut u raportuan në 33 milion njerëz të vaksinuar me AstraZeneca.

Shkencëtarët gjermanë besojnë se problem kryesor i vaksinave AstraZeneca dhe Johnson & Johnson është se përdorin adenovirus për të shpërndarë gjenet që kodifikojnë proteinën S në qelizat njerëzore, ndërsa Pfizer / BioNTech dhe Moderna përdorin mARN të veshura me lipide për këtë qëllim.

Gjegjësisht, adenoviruset, në përputhje me mënyrën e tyre të zakonshme të veprimit gjatë infeksionit, do të dorëzojnë ADN-në e tyre, me gjenin e proteinave spike të koronavirusit të futur, në vetë bërthamën e qelizës njerëzore, ndërsa grimcat e ARN-së lipide do të dorëzohen në pjesën e lëngshme të qelizës rreth bërthama, citoplazma.

Çfarë ndodh me të njëjtin gjen proteina S kur shpërndahet përmes një vektori adenoviral? Cikli jetësor i adenovirusit (i cili është një virus i ADN-së, në krahasim me virusin SARS-CoV-2 që është një virus i ARN-së) përfshin infeksionin e qelizave, lirimin e virusit në citoplazmë, hyrjen e ADN-së adenovirale në bërthamë dhe më pas transkriptimin të gjeneve në makinerinë e transkriptimit të strehuesit të vendosur në bërthama, e cila quhet transkriptim. Të gjitha sistemet adenovirale të përdorura në vaksina ndjekin pikërisht këto hapa (Ad5 dhe Ad26 njerëzor dhe adenovirus shimpanze). Geni për kodimin e SARS-CoV-2 virusi proteina S në këtë rast do të transkriptohet brenda bërthamës dhe më pas do të rrjedh prej tij si ARNi. Me fjalë të tjera, është një hap më i lartë se vaksina e mARN – së pari kemi ADN-në nga e cila marrim mARN dhe ky proces zhvillohet në bërthamë.

Studimi tregon sesi prodhuesit e ndryshëm të vaksinave vektoriale kanë ndryshime të vogla në sekuencën që përdorin për të kodifikuar proteinat spike, dhe autorët supozojnë se këto ndryshime në dukje të vogla rezultojnë në mundësi më të mëdha ose më të vogla për mpiksjen e gjakut.

“Me të dhënat që kemi në dorë, ne mund t’u tregojmë kompanive se si të mutojnë gjenin e proteinave S në një mënyrë që shmang efektet anësore të replikimit të gjenit proteina S”, tha Rolf Marschalek, një profesor në Universitetin Goethe në Frankfurt.

Sidoqoftë, disa ekspertë paralajmërojnë se puna nuk është rishikuar ende dhe se tani për tani ajo është ende një hipotezë, ndërsa kanë theksuar se shumë studime tjera janë duke u bërë./arbresh.info/